اخبار

نگاهی به 6 تغییر اصلی در قانون 2019 NFPA 72 و ملزومات جدید برای هشدار تشخیص دود که می‌تواند آلارم‌های اشتباه را تا حد چشمگیری کاهش دهد

قانون NFPA 72 تحت عنوان قانون ملی آلارم و اعلام هشدار حریق، برای سراسر جهان طراحی و تصویب شده است. در نسخه‌ی ویرایش شده‌ی 2019، بیش از 600 تغییر اعمال شد که برخی، جزئی و سایر تغییرات واضح و چشمگیر بوده‌اند. یکی از تغییرات اصلی، افزودن تاریخ به اول ژانویه 2022 می‌باشد. در این تاریخ، قانون NFPA 72 تمامی آلارم‌های دود به تازگی نصب شده در خانه‌ها را ملزم خواهد کرد تا از فهرست مشخصات پیروی کنند که دستگاه بتواند تفاوت بین دود حاصل از آشپزی روزمره و دود ناشی از رویدادهای جدی‌تر و خطرآفرینی نظیر دود حاصل از سوختن لوازم خانگی را از یکدیگر بازشناسد.

این تلاش برای تولید و ارائه‌ی آلارم‌های دود با قابلیت تشخیص دقیق‌تر، پاسخی مستقیم است به مشکل آلارم‌های اشتباه و مزاحم که موجب می‌شود بسیاری از ساکنین، باتری‌های آلارم یا کل آلارم را بردارند، که به طور چشمگیری خطر مرگ یا جراحت ساکنین در سوانح حریق خانگی را افزایش می‌دهد. افزودن تاریخ به یکم ژانویه 2022، نقطه عطفی در آلارم‌های دود ایجاد خواهد کرد، اما این تنها تغییر قانون 2019 NFPA 72 نیست. در این مطلب نگاهی می‌اندازیم به مهم‌ترین تغییرات ایجاد شده در این قانون که یکی از پر کاربردترین قوانین NFPA در جهان است.

یکم ژانویه 2022

نسخه‌ی 2019 NFPA 72 برای تصویب الزامات، تاریخ در نظر گرفته که بر اساس آن هر آلارم دود نصب شده در 6 متری یک مکان ساکن یا لوازم آشپزی ثابت (3 متری آلارم‌های فتوالکتریک) باشد، می‌بایست به طور ویژه برای نصب در مجاورت لوازم آشپزی فهرست شود.

قانون NFPA 72، الزاماتی را ارائه می‌کند که در آن موقعیت مکانی آلارم‌های دود مشخص شود (اینکه دستگاه آلارم کجا نصب شود و کجا نصب نشود) تا از آلارم‌های ناخواسته جلوگیری به عمل آید. بسیاری از این ملزومات بر اساس آلارم‌هایی هستند که باید در نقاط نزدیک به آشپزخانه نصب گردند. در بسیاری از خانه‌های مجهز به آلارم دود، صاحب‌خانه این آلارم را به عنوان مزاحمی می‌پندارد زیرا معتقد است آلارم‌ها اغلب بدون اینکه لازم باشد کار می‌کنند، یعنی در حین تولید دود حاصل از آشپزی روزمره. آلارم‌های آزاردهنده، موجب می‌شوند که افراد آلارم‌های دود را قطع می‌کنند؛ در بالغ بر نیمی از حریق‌های گزارش شده که طی آن‌ها آلارم‌های دود عمل نکرده‌اند پس از بررسی مشخص شده که باتری در دستگاه نبوده یا خود دستگاه قطع شده بوده است.  در تلاشی برای کاهش آلارم‌های ناخواسته ناشی از آشپزی، NFPA روشی را در نظر گرفته و طی آن فهرستی مشخص برای آلارم‌های دود خانگی ارائه نموده است. در نتیجه‌ی نیاز به این ملزومات فهرست شده، آژانس‌های موجود در این فهرست، با کمک متخصصان صنعت و کمیسیون ایمنی محصول، با یکدیگر به همکاری پرداخته‌اند تا تست جدیدی برای طراحی‌های آلارم دود ایجاد کنند و ایمنی بسیار بالاتری را در محصولات تشخیص دود ناشی از آشپزی نشان دهند. کمپانی خدمات مشاوره و اعطای گواهینامه‌ی UL در زمینه ایمنی که برای تهیه‌ی فهرست، تست‌های مربوطه را طراحی و اجرا می‌کند، از سال 2020 به بعد دیگر آلارم‌های دودی را که نمی‌توانند یک سری تست طراحی شده برای اثبات مقاومتشان در تشخیص دود ناشی از آشپزی و سایر دودها را با موفقیت بگذرانند و نتیجتاً آلارم‌های اشتباه از خود نشان می‌دهند، دیگر در فهرست آلارم‌های دود قرار نخواهند داشت.  در میان اعضای کمیته‌ی NFPA 72 نگرانی‌هایی به وجود آمد که ناشی از قانون ارائه شده بود، اکنون آلارم‌های دود به دو دسته تقسیم می‌شوند، یکی به طور ویژه برای نصب در مجاورت و نزدیکی به تجهیزات پخت و پز در نظر گرفته می‌شد و دیگری هنوز در فهرست قرار می‌گرفت؛ اما نه به طور ویژه برای نصب در آن مکان. به صورت تئوریک، هرگونه آلارم دود در بازار اکنون جزو یکی از این دو مدل خواهد بود و این می‌تواند منجر به سردرگمی و استفاده‌ی نادرست و نا بجا گردد.

پس از بحث‌های متعدد، تعیین شد که تمامی آلارم‌های دود باید مورد تست‌ها و آزمون‌های بیشتری قرار گیرند و این ملزومات تعداد مدل‌هایی را که تولیدکنندگان، توزیع‌کنندگان، نصب‌کنندگان و پیمانکاران می‌بایست در نظر بگیرند کاهش می‌دهد.

هیچکس دیگر نگران تعیین، نصب و ارزیابی نصب در نقاط نزدیک به وسایل آشپزی و نقاط دور از آن نخواهد بود.

قانون NFPA 72 لازم دانسته تمامی دستگاه‌ها مطابق با استانداردهای قابل اجرایی نظیر ANSI/UL 217باشند.

کمپانی UL هشتمین نسخه‌ی استاندارد ANSI/UL 217 را تکمیل و منتشر کرده است و تولیدکنندگان می‌توانند محصولات خود را برای فهرست‌بندی در این نسخه‌ی جدید، ارائه نمایند. هر آلارم دود جدید و تمامی مدل‌های آلارم دود موجود در بازار باید مورد آزمایش و تست مجدد قرار گیرند و مطابق با نسخه‌ی هشتم این استاندارد یا سایر استانداردهای قابل اجرا ارزیابی و فهرست بندی شوند تا پس از تاریخ یکم ژانویه 2022 نصب آنان صورت گیرد.

یکپارچه ســازی دو قانون NFPA 720 و NFPA 72

قانون NFPA 720، مبنی بر نصب تجهیزات تشخیص و هشدار مونو اکسید کربن (CO)، در سال‌های اخیر منسوخ می‌گردد و ملزومات موجود در قانون NFPA 720 با NFPA 72 یکپارچه‌سازی خواهند شد. این تغییر الزامات مربوط به آلارم‌های دود، آلارم‌های کربن مونواکسید، دتکتورهای دود و دتکتورهای کربن مونواکسید را در مدارکی یکسان جمع‌آوری می‌کند. چندین گروه مسئول و کمیته‌ی فنی برای بیش از سه سال فعالیت کردند تا الزامات نام برده را در یک سند کامل یکپارچه و تجمیع کنند. حوادث ناشی از گاز مونواکسید کربن روز به روز بیشتر می‌شوند. داده‌ها نشان می‌دهند که در سال 2003، دپارتمان‌های حریق در ایالات متحده به 51700 حادثه‌ی ناشی از مونواکسید کربن (غیر حریق) پاسخ دادند. طی سال‌های 2006 تا 2010، دپارتمان‌های حریق وابسته به شهرداری  به طور میانگین سالانه 72000 حادثه‌ی ناشی از مونواکسید کربن را پاسخ دادند و این آمار تنها حوادثی را شامل می‌شود که حریقی در محل اتفاق نیفتاده است. بسیاری از تغییرات NFPA 72 مربوط به مونواکسید کربن است. بیشتر این نکات در فصل 29 شامل آلارم‌ها و سیستم‌های سیگنال‌دهی خانگی و فصل 23، شامل آلارم و سیستم‌های سیگنال‌دهی اماکن حفاظت شده و فصل 14، شامل بازرسی، تست و نگهداری ذکر شده است. فصل 29 استفاده از آلارم‌های کربن مونواکسید تک جایگاه در منازل مسکونی را مد نظر قرار داده است و الزامات آن نسبتاً مشابه کاربرد آلارم‌های دود تک جایگاه می‌باشند. بسیاری از موارد نصب شامل محافظت با نصب سیستم آلارم حریق خانگی و دتکتورهای دود و نیز با مشارکت دو قانون NFPA 720 و NFPA 72 به همراه دتکتورهای مونواکسید کربن می‌باشد. در بسیاری از موارد، این سیستم‌های خانگی قابلیت‌های آلارم حفاظتی را مشارکت می‌دهند و به صورت خارج از محدوده نظارت می‌شوند و در برخی کاربردها، سیگنال‌ها را می‌توان به گوشی‌های هوشمند یا سایر دستگاه‌های موبایلی ارسال نمود.فصل 29 از بیشترین اهمیت برخوردار است؛ زیرا به تشخیص مونواکسید کربن در منازل مربوط می‌شود. بر طبق داده‌های اخیر، 89 درصد از حوادث مونواکسید کربن غیر حریق گزارش شده در خانه‌ها رخ می‌دهند. این در حالی است که خانه‌ها، 75 درصد از حریق‌های ساختمانی گزارش شده را تشکیل می‌دهند. فصل 23 در ارتباط با افزودن سیستم‌های تشخیص مونواکسید کربن مستقل در محیط‌های غیر مسکونی می‌باشد. فرآیند تشخیص را می‌توان توسط یک پنل تشخیص مونواکسید کربن مجزا و یا یکپارچه با سیستم آلارم حریق ساختمان نظارت کرد.

آسانسورهای دسترسی خدمات حریق و آسانسورهای تخلیه‌ی اضطراری

تغییرات چشمگیری در زمینه‌ی آسانسورها در NFPA 72 اعمال شد که طی آن بخش آسانسورهای دسترسی خدمات حریق بازنویسی گردید و بخش مربوط به آسانسورهای تخلیه اضطراری (OEE) تا حد چشمگیری تغییر یافت. بسیاری از این تغییرات به برنامه‌ریزی و رابط بین واحد کنترل آلارم حریق و کنترلر آسانسور بستگی دارد. سایر تغییرات، پیام‌رسانی سیستم ارتباطات صوتی/آلارم اضطراری حریق در حین سناریوهای کار با آسانسور را شامل می‌شوند.

سندی که توسط مؤسسه‌ی ASME تحت عنوان A17.1-2016/CSA B44–16 ، قانون ایمنی برای آسانسورها و پله‌برقی‌ها تهیه و ارائه شد، شامل طراحی، ساخت، نصب، اجرا، تست، بازرسی، نگهداری، تغییر و تعمیر انواع آسانسورها، پله برقی، پیاده روهای برقی و بالابرهای مواد می‌شوند. تجهیزات، بخش‌ها، اتاق‌ها، فضاها و بالابرها در داخل یا مجاورت ساختمان مشمول این قانون شده‌اند. اگرچه A17.1 قانونی است که آسانسورها را تحت نظارت دارد، اما در NFPA 72 نصب دتکتورهای دود، درخواست آسانسور، خاموش کردن آسانسور و سایر تجهیزات لازم برای این قابلیت‌ها به منظور برقراری اتصال و اجرا را نیز شامل می‌شود. NFPA 72 بخش‌های متعددی را در فصل 21 (رابط‌های کنترل اضطراری) در بر می‌گیرد که الزامات مربوط به مرحله اول درخواست اضطراری آسانسور، خاموش کردن آسانسور، آسانسورهای دسترسی خدمات حریق و آسانسورهای تخلیه اضطراری را ارائه می‌کند.

شیوه‌های ارتباطات برای ارسال سیگنال از محوطه‌های حفاظت شده به ایستگاه‌های نظارت تغییر دیگر برای نسخه 2019 NFPA 72 شیوه‌های برقراری ارتباط را در بر می‌گیرد که برای ارسال آلارم و سایر نشانه‌ها از محوطه‌های حفاظت شده به یک ایستگاه نظارت به کار می‌رود. این تغییر در کمتر از ده جای فصل 3 و فصل 26 قانون به چشم می‌خورد اما شفافیت مهمی را ارائه می‌کند در حالی که تصویر بزرگتری از تغییرات فناوری را در محیط ارتباطات تصدیق می‌کند.

ده سال پیش، نسخه‌ی 2007 NFPA 72 تعدادی شیوه‌ی ارتباطات را برای ارسال سیگنال از محوطه‌های حفاظت شده به ایستگاه نظارت مورد اشاره قرار داد. به منظور استفاده از یک فرستنده‌ی برقرار کننده‌ی ارتباط (DACT)، یک خط ابتدایی و نیز خط ثانویه لازم بود. خط اولیه لازم بود یک خط تلفن را به کار گیرد در حالی که خط ثانویه می‌تواند یک اتصال تلفن همراه، سیستم رادیوی یک طرفه، سیستم آلارم رادیویی شخصی یک طرفه، سیستم رادیوی مایکروویو شخصی، سیستم چندگانه فرکانس رادیویی دو طرفه (RF) یا ابزارهای انتقال مطابق با پاراگراف 8.6.4 باشد. DACT می‌بایست به شبکه‌ی تلفن عمومی متصل شود.در زمینه‌ی فناوری‌های تلفنی جدیدتر، نسخه‌ی 2010 NFPA 72 در نتیجه‌ی تعریف مجدد شبکه‌ی تلفن عمومی، تحولی عظیم ایجاد کرد. این بخش، تجهیزات ارتباطی و ارائه‌دهندگان خدمات تلفنی بود که به کاربران اجازه می‌داد تا کانال‌های ارتباطی را به وسیله‌ی کدهای شماره‌گیری مجزا ایجاد کنند. نسخه‌ی 2010 برای اولین بار قانون فناوری‌های جدیدتر ارتباطات دیجیتالی نظیر پروتکل اینترنت، اپتیک‌های فیبری و کابل را مد نظر قرار می‌دهد. به عبارت دیگر این فناوری‌های جدیدتر یا ارائه دهندگان خدمات که این شیوه‌ها را به کار می‌گرفتند، در صورتی که مطابق با الزامات NFPA 72 باشند، می‌بایست بتوانند کانال‌های ارتباطی ایجاد کنند.

نسخه‌ی سال 2010 نیز مفهوم شبکه‌ی صوتی مبتنی بر تسهیلات مدیریت شده (MFVN) را معرفی می‌کنند که زیرمجموعه‌ی یک فناوری جدیدتر PSTN  (شبکه تلفن عمومی) است واژه‌ی MFVN برای تشخیص تفاوت آن با PSTN سنتی اضافه شد. این قانون یک MFVN را به عنوان شبکه‌ای فیزیکی و مبتنی بر تسهیلات تعریف کرد که می‌تواند سیگنال‌های فوری را بدون ایجاد تغییر در فرمت‌هایشان انتقال دهد. این شبکه توسط ارائه‌دهنده‌ی خدمات مدیریت، اجرا و نگهداری می‌شود تا کیفیت و اعتبار خدمات را از موقعیت مکانی مشترک به نقاط اتصال درونی PSTN یا سایر شبکه‌های مشترک MFVN تضمین کند. تغییرات در نسخه‌ی 2013 ادامه یافت. خط اولیه باقی ماند، اما گزینه‌های طراحی خط ثانویه به سیستم آلارم رادیوی شخصی یکطرفه، سیستم تسهیم RF دوطرفه یا یک ابزار انتقال کاهش یافت. اگر یک مورد حفاظت شده به دو فناوری برای DACT دسترسی نداشت، قانون، استثنایی قائل شده است: با پذیرش مجوز داشتن حق قانونی (AHJ)، یک خط تلفن ثانویه می‌تواند به عنوان ابزار ثانویه به کار رود. الزامات DACT در نسخه‌ی 2016 تقریباً هیچ تغییری نداشت و در ورژن 2019 با دو خط ادامه یافت.  اما تغییر چشمگیر نسخه‌ی 2019، حذف واژه‌ی شبکه‌ی تلفن عمومی و کلمات اختصاری آن است، همچون PSTN و MFVN. یا ادامه‌ی تغییر وضعیت ارتباطات از شبکه‌های تلفن عمومی سنتی و جایگزینی نهایی آن‌ها توسط فناوری‌های جدیدتر، این قانون استفاده از فناوری‌های ارتباط دیگر را تشخیص داده و مجاز می‌شمرد. حذف این واژه و کلمات اختصار آن، گام بعدی در تکامل این قانون می‌باشد. دارندگان سیستم، ایستگاه‌های نظارت و شهرداری‌ها می‌بایست این تغییرات مربوط به فناوری ارتباطات را بدانند و بشناسند تا از سازگاری تجهیزات با قانون اطمینان یابند.

پیشرفت‌های گذرگاه‌های سطح N

نسخه‌ی 2016 قانون NFPA 72 مفهوم گذرگاه‌های سطح N را اضافه کرد که زیرساخت‌های اینترنت برای سیستم‌های آلارم و سیگنال‌دهی در ساختمان‌ها را در نظر دارد. تعدادی طرح پیشنهادی و نظر مربوط به گذرگاه‌های سطح N برای نسخه 2019 به چشم می‌خورد و قانون مورد بازبینی قرار گرفته تا بسیاری از این معیارها را اضافه و تسهیل کند. به شیوه‌ی سنتی، اجزای مجزای سیستم آلارم حریق با استفاده از کابل دو رسانه‌ای متصل شده‌اند. این کابل تمامی دستگاه‌های آلارم حریق و تجهیزات اطلاع رسانی آلارم حریق را به یک واحد کنترل آلارم حریق با استفاده از مدارهای خط سیگنال‌دهی، مدارهای دستگاه اولیه و مدارهای اطلاع رسانی به یکدیگر متصل می‌سازد. با این حال با فراوان‌تر شدن و در دسترس قرار گرفتن شبکه‌های کامپیوتر، اکنون می‌توانیم تقریباً به هر دستگاه اتصالی که به واسطه‌ی اترنت یا شبکه‌های کامپیوتری دیگر استفاده می‌کنیم، متصل شویم.